Een Ademwerk ervaring
Het was in 1970 toen ik ‘toevalliger wijs' in contact kwam met Ademwerk. Een kennis van mij heeft geboekt voor een workshop, maar is ziek geworden. Zij vraagt of ik interesse heb haar plaats in te nemen. Op het moment dat ik 'ja' zeg, is dit het begin van een grote verandering in mijn leven.
In een balletzaal met heel veel spiegels speelt zich het gebeuren af. Er zijn ongeveer 25 mensen, waaronder vier ademtherapeuten. Na een voorstellingsrondje en wat voorbereidend lichaamswerk is het eindelijk zover. De onervaren deelnemers mogen iemand uitzoeken bij wie ze zich prettig voelen. Ik wil met een van de therapeuten, maar die zijn niet verkiesbaar. Maar ik heb geluk. Omdat er een oneven aantal mensen zijn stelt Jan, zo heet die therapeut, zich ook verkiesbaar. Iedereen zoekt een eigen plekje en ik verdwijn met Jan naar een hoekje van de zaal. Ik ga op een matras liggen terwijl Jan aan de zijkant van mij plaatsneemt. Hij geeft aan hoe ik moet ademen en braaf, zoals ik ben, doe ik precies wat hij zegt. Een gevoel van onverschilligheid neemt bezit van mij.
Mijn lichaam begint zich langzaam te verkrampen en ik ervaar een enorme druk op mijn borst. Ik krijg de neiging om te stoppen, want de pijn wordt bijna ondraaglijk. Maar dankzij Jan, die mij voortdurend stimuleert om te blijven ademen ga ik dapper door. Mijn keel verkrampt en ik heb het gevoel geen lucht meer te krijgen.
Volkomen verbijsterd ben ik als ik met een helder bewustzijn waarneem hoe mijn lichaam spontaan geboortebewegingen maakt, terwijl ik huil en schreeuw met de stem van een pasgeboren baby. Jan is heel dichtbij me en fluistert af en toe wat in mijn oor. Ook al hoor ik niet wat hij zegt toch geeft het mij een geruststellend gevoel. Mijn adem komt in golven en neemt helemaal bezit van mij en er komt veel verdriet los.
Dan voel ik opeens een grote ontspanning over me heen komen. Ik begin overal te gloeien en te tintelen. Een weldadig gevoel maakt zich van mij meester. Lichaam en geest voelen licht, alle zwaarte en moeheid is van me afgevallen. Ik zak weg in abstracte kleurige beelden en aangename gedachten die aan mij voorbij trekken. Ergens op de achtergrond hoor ik prachtige muziek en ik kom in een nog dieper gevoel van vrede en ontspanning. Hoe lang ik al op het matras lig, ik weet het echt niet, alle besef van tijd ben ik kwijt. Ik voel me herboren, gelukkig, ontroerd en tegelijkertijd een beetje verward. Jan vertelt me dat hij me dapper vindt en ik kan niets anders dan dit beamen. Als een groot kind ga ik naar huis, helemaal in mijn element, met een gelukzalig gevoel van binnen.