De medische wetenschap ziet de mens als een afgescheiden eenheid, afgezonderd van de natuur. Studie van fysieke ziekteprocessen zijn los van de bestudering van geest en gedrag ontwikkeld..In verband hiermee is de samenhang tussen geest, lichaam en gezondheid door de geneeskunde schromelijk verwaarloosd. In de ogen van medici zijn psychologische en emotionele factoren bij ziekte niet terzake doende, terwijl maar weinig psychiaters oog hebben voor bijvoorbeeld bacteriële infecties. Toch is dit één van de grootste blunders die men ooit heeft gemaakt. Want de mens maakt deel uit van de natuur. Gezondheid betekent niets anders dan met de natuur op goede voet leven. Maar de medische wetenschap heeft een machinale kijk op de mens, daar waar het machines betreft kan dat misschien succesvol zijn. Maar we zijn geen machines, we zijn een samenhang van de delen van een functioneel geheel. Daarom is het nodig dat er niet alleen gekeken wordt naar ons zieke gedeelte maar naar ons hele organisme. Want het zieke gedeelte is slechts een verschijnsel waaraan men de eigenlijke oorzaak, die nog enigszins verborgen is herkent. Het manifesteert zich in het zieke gedeelte omdat dit vaak het zwakste deel van het organisme van de betrokkene is. Je kunt dit symptoom er uitsnijden of bestrijden met medicijnen, maar dan verschijnt het weer ergens anders, omdat de oorzaak buitenschot is gebleven. Dus symptomen moeten niet behandeld worden, maar de mens als totaliteit. De mens is één geheel, daarom moet hij ook als één geheel organisme beschouwd worden.
