Anti-catharsis zo zou ik de maatschappij waarin wij leven willen noemen. Met catharsis bedoel ik het zich bevrijden van diepgewortelde emoties die ontstaan zijn als gevolg van pijnlijke vroegere ervaringen. Deze emoties kunnen hiermee tot normale proporties worden teruggebracht. Maar dit gaat meestal gepaard met sterke emotionele uitingen. Toch wordt vrijwel iedereen als kind gedwongen emotionele ladingen te onderdrukken. Ouders zullen uitingsgedrag van hun kinderen zelden of nooit toestaan, omdat zij dat zichzelf ook niet toestaan. Sommige mensen hebben het vermogen tot het uiten van b.v verdriet geheel verloren. Geconfronteerd met zelfs de meest traumatische gebeurtenissen vertrekken ze geen spier. Als er ondanks heftige pogingen om zich ‘goed’ te houden toch verdriet getoond wordt, hopen de meeste omstanders dat de emoties weer snel onder controle zijn. In onze anti catharsis maatschappij wordt het gezien als een teken van volwassenheid als men het uiten van emoties kan onderdrukken. Mochten ze toch onverhoopt tevoorschijn komen, zorgen schaamtegevoelens er voor dat het lek in de dam snel gedicht wordt. Emoties uiten mag echter niet buiten de deur gehouden worden; het is een levensnoodzaak, Want zonder deze te uiten zouden spanningen zich zo ophopen dat men zo gefrustreerd raakt dat normaal sociaal gedrag algauw niet meer mogelijk zou zijn. Een gezonde volwassene is in staat allerlei gevoelens te beheersen, als de omstandigheden daarom vragen, maar heeft eveneens het vermogen om emoties op een daarvoor geschikte manier, plaats en tijd te uiten.