Anti-catharsis zo
zou ik de maatschappij waarin wij leven willen noemen. Met catharsis bedoel ik
het zich bevrijden van diepgewortelde emoties die ontstaan zijn als gevolg van
pijnlijke vroegere ervaringen. Deze emoties kunnen hiermee tot normale
proporties worden teruggebracht. Maar dit gaat meestal gepaard met sterke
emotionele uitingen. Toch wordt vrijwel iedereen als kind gedwongen emotionele
ladingen te onderdrukken. Ouders zullen uitingsgedrag van hun kinderen zelden
of nooit toestaan, omdat zij dat zichzelf ook niet toestaan. Sommige mensen
hebben het vermogen tot het uiten van b.v verdriet geheel verloren.
Geconfronteerd met zelfs de meest traumatische gebeurtenissen vertrekken ze
geen spier. Als er ondanks heftige pogingen om zich ‘goed’ te houden toch
verdriet getoond wordt, hopen de meeste omstanders dat de emoties weer snel
onder controle zijn. In onze anti catharsis maatschappij wordt het gezien als
een teken van volwassenheid als men het uiten van emoties kan onderdrukken.
Mochten ze toch onverhoopt tevoorschijn komen, zorgen schaamtegevoelens er voor
dat het lek in de dam snel gedicht wordt. Emoties uiten mag echter niet buiten
de deur gehouden worden; het is een levensnoodzaak, Want zonder deze te uiten
zouden spanningen zich zo ophopen dat men zo gefrustreerd raakt dat normaal
sociaal gedrag algauw niet meer mogelijk zou zijn. Een gezonde volwassene is in
staat allerlei gevoelens te beheersen, als de omstandigheden daarom vragen,
maar heeft eveneens het vermogen om emoties op een daarvoor geschikte manier,
plaats en tijd te uiten.