Wanneer je door chronische spierspanningen een stijf en rigide mens bent geworden, beweeg je je mechanisch en handel je gevoelloos. Maar soms kan dat zo gewoon zijn geworden, dat je het niet eens meer in de gaten hebt. Maar toch zul je het verband tussen je lichamelijke gesteldheid en je psychisch functioneren moeten ervaren.Je beseft meestal wel dat je lichaam een depot is van onderdrukte gevoelens, maar je wilt ze niet voelen. Omdat je bang bent om je lichaam te voelen. Je bent letterlijk bang om je gevoelens te uiten door je spontaan te bewegen en je lichamelijk te laten gaan. Sterker nog, je bent zelfs nauwelijks in staat je lichaam te voelen. Zelfs niet met al die chronische spanningen. Is dit wel het geval dan is dit veelal als het pijn doet. Zonder duidelijke symptomen als hoofdpijn of rugpijn voel je de spanningen in je lichaam niet eens. Maar je wilt je lichaam niet voelen als het pijn doet. Precies om die reden gebruik je pijnstillers. Maar ondanks het gebruik van pijnstillers blijft de pijn nog steeds op de achtergrond aanwezig, alleen voel je het niet meer. De pijn is dus niet verdwenen, want je lichaam bewaart die pijn. Dit geldt evenzeer voor psychische pijn. Ook al doe je er alles aan om ze te ontkennen, de pijn wordt opgeslagen en wacht geduldig tot ze weer wordt aangeraakt. Zo is je lichaam een opslagplaats geworden voor alle pijn en ervaringen die nooit wáár hebben mogen zijn.. Een soort vergaarbak voor chemisch afval. Maar net zoals chemisch afval kan pijn worden verplaatst, verpakt, begraven en vergeten, maar op een dag borrelt het weer naar de oppervlakte van ons leven. En meestal nog giftiger voordat je het dumpte. Dan zie je dat je jezelf voor de gek hebt gehouden. Want aan pijn kun je niet ontsnappen. Je kunt er voor weglopen, maar het komt je achterna. Je wordt er voortdurend mee geconfronteerd. Vaak gaat het zich dan manifesteren in de vorm van een depressie, een ziekte, relatieproblemen, enzovoort
